اَبدال
جمع بدل یا بدیل به معنای جانشینان است. این تعبیر را در مورد جمعی ازبندگان صالح خدا به کار می برند که در میان اولیا دارای مرتبتی مخصوص بوده اند ، و می گویند : جهان از وجود آن ها خالی نمی ماند ،و چون یکی از آن ها بمیرد ، خداوند دیگری را جایگزین وی می سازد.
دهخدا گفته: ابدال ، عده ای معدود از صلحا و نیکان و بندگان خالص خدایند که شمار آنان هفت یا هفتاد نفر است و گویند : زمین از وجود آن ها خالی نمی شود و جهان بدیشان برپا است و چون یکی از آن ها بمیرد، خدای تعالی دیگری را به جای او برانگیزد، این قوم بدانچه خدای از رازها در حرکات و منازل کواکب نهاده ، عارفند .
در وصف آنان آمده که آنان کسانی اند که دارای نیت های پاک و طبع سخی و خوی نیک اند و همواره به خیر خواهی مسلمانان بپردازند، و آنان معدن و منشا برکات و خیرات زمین اند و چون یکی از آنان برود ، دیگری جایگزین او گردد.
ابدال در روایات عامه از نظر عددو نیز از حیث محل و مکان ،مختلف آمده که در بعضی احادیث ، سی و در برخی چهل و در برخی دیگر شصت ذکر شده ، چنان که در بعضی از آن ها آمده که آنان در شام اند و در بعضی عراق و شام و در برخی یمن ذکر شده است.
و اما در روایات معتبره شیعه از ابدال ذکری نشده .فقط از خالد بن هیثم فارسی که از حیث و ثاقت مجهول الحال است آمده که وی از حضرت رضا (ع) پرسید : مردم براین عقیده اند که در زمین، ابدالی وجود دارند ، این ها کیانند؟ حضرت فرمود: راست می گویند . ابدال اوصیایند که خداوند چون انبیاء را از زمین برداشت ، این ها را بدل آن ها قرار داد.در مجمع البحرین آمده که ابدال قومی باشند که خداوند ، زمین را به وجود آن ها استوار داردو آن ها هفتاد نفرند. چهل تن آن ها در شام و سی نفر دیگر در جاهای دیگرند چون یکی از آن ها بمیرد ، فرد دیگری به جای او بیاید .
در بحارالانوار نیز آمده است که : از یاران حضرت مهدی (ع) در شام هستند که هنگام ظهور حضرت ، خود را به مکه می رسانند و با آن حضرت بیعت می کنند.