مـهـدے بـیـا ║ mahdibiya.ir

در روایات در وصف ابروهاى حضرت مهدى (ع) چنین آمده است: ابروهایش به طرف صورتش فرو هشته است. ابروهایى كشیده دارد. ابروانى به هم رسیده دارد.

در لغت به ابلق یعنی هر شی ء سیاه و سفید و به خصوص به کلاغ سیاهی که با سفیدی آمیخته باشد و به هر شخص پلید و به ابرص و شوره زار و کسی که لباس وصله دار و رنگارنگ بپوشد، گفته می شود. [1] از رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) روایت شده که خروج ابقع در مصر و به دنبال دیده شدن ستاره دنباله دار و کسوف خورشید و خسوف ماه خواهد بود که همه این ها در نزدیکی ظهور روی خواهد داد.

به ابرهایی گویند که در آن رعد و برق و آذرخش و صاعقه باشد . امام باقر (ع) فرمود : ابر سخت ،برای حضرت صاحب (ع) ذخیره شده است . هرگاه ابری چنین بود ، صاحب شما بر آن سوار است . بی شک او سوار بر ابر می شود و با آن به سوی آسمان بالا می رود و آسمان ها و زمین های هفتگانه را می پیماید.امام صادق (ع) فرمود: خداوند ، ذوالقرنین را در انتخاب بین دو ابر سخت و رام مخیر کرد . او ابر رام را برگزید و اگر ابر سخت را برمی گزید اجازه استفاده از آن را نداشت ، زیرا خداوند ،ابر سخت را برای حضرت قائم (ع) ذخیره کرده است.

به ابری گویند که در آن رعد و برق وجود نداشته باشد.

کنیه او "ابواسحاق" است. ابن طاووس او را از سفرای معروف حضرت ولی عصر (ع)شمرده و گفته که در این امر ، نزد شیعه اختلافی نیست . مهزیار ، سه پسر داشته ، اولی و مشهور آن ها علی ، دومی ابراهیم و سومی داود است که همگی از فقها و از اصحاب ائمه (ع) بودند . علی که خدمت امام زمان (ع) رسیده ، فرزند ابراهیم بن مهزیار بوده است.

از کسانی است که حضرت مهدی (ع) را زیارت کرده و بر جنازه پدر حضرت نماز خوانده است.می گوید : روز رحلت امام حسن عسکری (ع) در سامرا وارد دودمان امامت شدم . جنازه آن حضرت را آوردند و ما 39 نفر بودیم که یک کودک به ظاهر ده ساله بیرون آمد. عبای خود را به سر مبارکش کشیده بود . هنگامی که در صحن خانه ظاهر شد ، همه ما پیش از آن که او را بشناسیم ، در مقابل شکوه و هیبت ، عظمت و وقارش بی اختیار بپا خاستیم . در برابر جنازه ایستاد و همگی در پشت سرش صف کشیدیم و به امامت او بر پدر بزرگوارش نماز خواندیم . چون از نماز فارغ شد، به یکی از اطاق های منزل وارد شد که از غیر آن بیرون امده بود.

شاید این جمعه بیاید ، شاید ...

جمع بدل یا بدیل به معنای جانشینان است. این تعبیر را در مورد جمعی ازبندگان صالح خدا به کار می برند که در میان اولیا دارای مرتبتی مخصوص بوده اند ، و می گویند : جهان از وجود آن ها خالی نمی ماند ،و چون یکی از آن ها بمیرد ، خداوند دیگری را جایگزین وی می سازد.

دهخدا گفته: ابدال ، عده ای معدود از صلحا و نیکان و بندگان خالص خدایند که شمار آنان هفت یا هفتاد نفر است و گویند : زمین از وجود آن ها خالی نمی شود و جهان بدیشان برپا است و چون یکی از آن ها بمیرد، خدای تعالی دیگری را به جای او برانگیزد، این قوم بدانچه خدای از رازها در حرکات و منازل کواکب نهاده ، عارفند .

در وصف آنان آمده که آنان کسانی اند که دارای نیت های پاک و طبع سخی و خوی نیک اند و همواره به خیر خواهی مسلمانان بپردازند، و آنان معدن و منشا برکات و خیرات زمین اند و چون یکی از آنان برود ، دیگری جایگزین او گردد.

ابدال در روایات عامه از نظر عددو نیز از حیث محل و مکان ،مختلف آمده که در بعضی احادیث ، سی و در برخی چهل و در برخی دیگر شصت ذکر شده ، چنان که در بعضی از آن ها آمده که آنان در شام اند و در بعضی عراق و شام و در برخی یمن ذکر شده است.

و اما در روایات معتبره شیعه از ابدال ذکری نشده .فقط از خالد بن هیثم فارسی که از حیث و ثاقت مجهول الحال است آمده که وی از حضرت رضا (ع) پرسید : مردم براین عقیده اند که در زمین، ابدالی وجود دارند ، این ها کیانند؟ حضرت فرمود: راست می گویند . ابدال اوصیایند که خداوند چون انبیاء را از زمین برداشت ، این ها را بدل آن ها قرار داد.در مجمع البحرین آمده که ابدال قومی باشند که خداوند ، زمین را به وجود آن ها استوار داردو آن ها هفتاد نفرند. چهل تن آن ها در شام و سی نفر دیگر در جاهای دیگرند چون یکی از آن ها بمیرد ، فرد دیگری به جای او بیاید .

در بحارالانوار نیز آمده است که : از یاران حضرت مهدی (ع) در شام هستند که هنگام ظهور حضرت ، خود را به مکه می رسانند و با آن حضرت بیعت می کنند.

از جمله كساني است كه از تولد حضرت، اطلاع يافته و از آن خبر داده است. وي فرمود: من پس از رحلت يازدهمين امام نور، فرزند گرانمايه اش حضرت مهدي (عج) را كه گويا جواني بيست ساله بود، زيارت كردم و پشتيباني و دست مبارك او را بوسه باران ساختم.

شايد اين جمعه بيايد ، شايد ...