جانم به فدای سه ساله ی امام حسین (ع)

بررسی آیات مربوط به امام حسین (ع) در قرآن و جایگاه قرآن در حرکت ایشان از مدینه تا کربلا
 
قرآن کریم یگانه شاهراه رستگاری انسان و رسیدن به سعادت است. جز در پرتو نورانی آیات کتاب خدا راه گریزی از جهل، گمراهی و غفلت نیست. اهل بیت پیامبر (ص) پرچمداران هدایت و در حقیقت ترجمان راستین قرآن و فصل الخطاب بوده و همچون قرآن، تنها راه هدایت و تمثل صراط مستقیمند. قرآن و عترت در واقع یک حقیقتند و هر یک تبلور تمام عیار موهبت، رحمت و هدایت آسمانی اند؛ حقیقتی جاویدان که یکی بدون دیگری نمی تواند تفسیر و تبیین شود. به هر کدام که رجوع شود و در آن تعمق و تفکر گردد، تو را به سوی دیگری می خواند. در ژرفای قرآن به حضور اهل بیت (علیهم السلام) می رسی و با دقت و توجه در سیطره نظری و عملی اهل بیت (علیهم السلام) به محتوا و مفهوم آیه های قرآن رهنمون می شوی. در این میان نور هدایت حسین بن علی (ع) فروزان تر و آتش عشق او پر نفوذتر و تأثیرگذارتر است و این چیزی جز اراده حق نیست که حسین (ع) چراغ هدایت و کشتی نجات بشریت از اول تا به ابد باشد. تأمل و تدبر در آیات قرآن در حقیقت به شناخت و آگاهی از امام (ع) نیز منجر می شود و این بدان معناست که هر یک از ثقلین به مثابه میزان و معیار، صحت و سقم دیگری را حکایت می کند. در این نوشتار ابتدا به آیاتی از قرآن که درباره اهل بیت (علیهم السلام) و امام حسین (ع) است اشاره و سپس به همراهی و همگامی قرآن در طول مسیر حرکت امام (ع) از مدینه تا کربلا پرداخته می شود.
آیات فراوانی درباره امام حسین (ع) وجود دارد که از نگاه مفسرین بعضی آیات مستقیماً درباره حضرت است؛ برخی در شأن یا تطبیق بر امام حسین (ع) می باشد و بعضی نیز بر اهل بیت (علیهم السلام) و به تبع آنان امام حسین (ع) دلالت می کند.
آیه مباهله: هرگاه بعد از علم و دانشی که (درباره مسیح) به تو رسید، کسانی با تو به محاجه و ستیزه برخیزند به آنها بگو پیامبر، ما فرزندان خود را دعوت می کنیم شما هم فرزندانتان را، ما زنان خویش را دعوت می کنیم شما نیز زنانتان را، ما از نفوس خود دعوت می کنیم شما هم از نفوس خود. آنگاه مباهله کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم. (1)
منبع: نشریه همشهری
شاید این جمعه بیاید ، شاید ...